良宽禅师除弘法外，平常就是居住在山脚下一间简陋的茅棚，生活过得非常简单。有一天晚上，他从外面讲经回来，刚好撞上一个小偷正在光顾他的茅芦，小偷看到禅师回来了，慌张得不知如何是好。

良宽和悦的对双手空空的小偷说：“找不到可偷的东西吗？想你这一趟是白跑了，这样吧！我身上的这件衣服，你就拿去吧！”小偷抓着衣服就跑，良宽禅师赤着身子，在月光下看到小偷的背影，无限感慨的说：“可惜我不能把这美丽的月亮送给他！”

Ένας Τσαν (Ζεν) μοναχός, ο Λιάνγκ Κουάν 良宽 (Liáng kuān), ζούσε μια πολύ απλή ζωή ως ερημίτης σε μια ταπεινή καλύβα στους πρόποδες ενός βουνού. Το βράδυ κάποιας μέρας καθώς βρισκόταν έξω από την καλύβα και έψελνε, ένας ληστής μπήκε μέσα αλλά είδε ότι δεν υπήρχε τίποτα εκεί για να κλέψει. Εκείνη τη στιγμή τον αντιλήφθηκε ο μοναχός.

"Ήρθες από μακριά πρώτη φορά για να με επισκεφτείς και δεν είναι σωστό να φύγεις με άδεια χέρια. Σε παρακαλώ, δέξου τα ρούχα μου ως δώρο και τότε δεν θα έχεις έρθει μάταια!". Ο ληστής σάστισε, αλλά άρπαξε βίαια τα ρούχα κι άρχισε να τρέχει. Ο μοναχός, βλέποντας από πίσω τον κλέφτη στο φως του φεγγαριού είπε: "Τον φουκαρά, είναι κρίμα που δεν μπορώ να του δώσω αυτό το πανέμορφο φεγγάρι!"...

Από το "Εβδομαδιαίο Τσαν" 每周一禅 του μοναστηριού Σαολίν 少林寺: www.shaolin.org.cn

Tweet