Η βαθύτερη ευσέβεια που αποτυπώθηκε στο χιόνι 雪印心珠 (Xuěyìn xīn zhū)

慧可，一作惠可，又称僧可，谷姓姬，原名光，改名神光，后初祖达摩又为他改名慧可，虎牢（今河南荧阳县）人。得法于初祖达摩。他是中国禅宗的第二祖。神光慧可禅师翻山越岭来到嵩山少林寺，拜谒达摩祖师，要求开示，并请为入室弟子，达摩面壁***，不理不睬，神光于是在门外伫候，时值风雪漫天，过了很久，雪深及膝。达摩看他确实求法虔诚，才开口问他：“你久立雪中，所求何事？”
神光道：“惟愿和尚开甘露门，广度群品。”达摩说：“诸佛无上妙道，旷劫精勤，难行能行，难忍能忍，尚不能至，汝公以轻心慢心，欲冀真乘，徒劳勤苦。”神光听此诲励，即以刀断臂在达摩座前。 达摩说：“诸佛求道为法忘形，你今断臂，求又何在？”
神光答道：“弟子心未安，请祖师为我安心！”
达摩喝道：“把心拿来，我为你安！”
神光愕然地说：“我找不到心呀！”
达摩微笑说道：“我已经为你将心安好了。”
神光慧可于找不到处，而有一个转身入处，终于豁然大悟，我们的烦恼本空，罪业本无自性，识心寂灭，没有妄想动念处，就是正觉，就是佛道。如果能够保持一颗平实不乱的真心，佛性当下就会开显。

Την περίοδο που ο δάσκαλος Τα Μο διαλογιζόταν στη σπηλιά, ο μοναχός Τζι Σαν Κουάνγκ 姬神光 (Jī shén guāng) έμεινε δίπλα του σαν φύλακας, εξασφαλίζοντας ότι κανείς δεν θα ενοχλούσε τον γηραιότερο. Έψελνε ιερά κείμενα, γονάτιζε δίπλα του βλέποντας μονάχα την πλάτη του, ενώ ο δάσκαλος καθόταν με το πρόσωπο στον τοίχο.

Περιστασιακά ρωτούσε το δάσκαλο αν ήταν δυνατόν να διδαχθεί, αλλά δεν έπαιρνε ποτέ απάντηση. Παρόλα αυτά ήταν αποφασισμένος να μην υποχωρήσει για κανένα λόγο. Αργότερα ο δάσκαλος Τα Μο κατέβηκε στη μονή Σαολίν, στο δωμάτιο που είχε φτιαχτεί για κείνον. Μια χειμωνιάτικη μέρα καθώς χιόνιζε, το χιόνι κάλυψε τα πόδια του Σαν Κουάνγκ, αλλά αυτός παρέμεινε ακίνητος. Το χιόνι έφτασε μέχρι τη μέση του αλλά και πάλι καθόταν εκεί ήσυχα.

Ο Τα Μο είχε νιώσει τον Τζι Σαν Κουάνγκ, αλλά δεν ήταν σίγουρος αν είχε αγγίξει πραγματικά την καρδιά του. Βλέποντάς τον να στέκεται εκεί, ο δάσκαλος συγκινήθηκε και αποφάσισε να του μιλήσει. "Κρυώνεις νεαρέ;" ψιθύρισε. Ο Σαν Κουάνγκ έκπληκτος που άκουσε το δάσκαλο να του μιλάει, απάντησε ευγενικά: "Όχι αξιοσέβαστε κύριε δεν κρυώνω, είμαι εδώ για να διδαχθώ". Ο δάσκαλος τότε τον ρώτησε: "Τί θέλεις να διδαχθείς;" Ο μοναχός Σαν Κουάνγκ απάντησε ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς του: "Θέλω να μάθω το μεγάλο συμπονετικό πνεύμα του Βούδα, έτσι ώστε να βοηθήσω τους ανθρώπους που υποφέρουν". Ο δάσκαλος τον κοίταξε για λίγο και πρόσθεσε: "Ο σκοπός σου είναι υψηλός αλλά δεν είμαι σίγουρος αν μπορείς να τον κρατήσεις". "Δεν είμαι βέβαιος για την επιτυχία μου αν δεν με διδάξεις" είπε ο μοναχός Κουάνγκ. "Αν εγώ είμαι αυτός που θα σε διδάξει, αυτές οι χιονονιφάδες που τώρα πέφτουν θα γίνουν κόκκινες. Όταν αυτό συμβεί, θα σε διδάξω" αποκρίθηκε ο Τα Μο.

Ο Σαν Κουάνγκ πίστεψε έντονα πως μπορούσε να κατορθώσει το σκοπό του και με όλη τη δύναμή που του είχε απομείνει, έβγαλε ένα μαχαίρι και έκοψε τον αριστερό βραχίονα του, τοποθετώντας τον μπροστά από το δάσκαλο. Τότε αυτός σήκωσε το κομμένο χέρι και καθώς το αίμα ανέβλυζε με ορμή, πολύ γρήγορα πάγωνε στον αέρα και σχημάτιζε κόκκινες νιφάδες χιονιού. Ο Τα Μο συνειδητοποίησε πόσο ειλικρινής ήταν ο νεαρός μοναχός. "Είσαι πρόθυμος να κόψεις το χέρι σου, δείχνοντάς μου την ειλικρίνεια και την αποφασιστικότητά σου. Αυτό δείχνει ότι είσαι έτοιμος να κατανοήσεις τη διδασκαλία του Βούδα. Σε ονομάζω Χούι Κο 慧可 (Huì kě) "Ικανή σοφία". Ο Χούι Κο έβαλε χιόνι στην πληγή του και τύλιξε το τραυματισμένο χέρι του με ένα κομμάτι ύφασμα.

Σε ανάμνηση αυτής της ιστορίας οι μοναχοί της μονής Σαολίν είναι το μόνο βουδιστικό τάγμα στον κόσμο που χαιρετάει και μόνο με ένα χέρι, ώστε ποτέ να μη ξεχαστεί "Η βαθύτερη ευσέβεια που αποτυπώθηκε στο χιόνι". Αργότερα το Τα Μο Τινγκ 达摩亭 (Dá mó tíng) "Το δωμάτιο του Τα Μο", μετονομάστηκε σε Λι Σούε Τινγκ 立雪亭 (Lì xuě tíng) "Το δωμάτιο στέκοντας στο χιόνι".

Χαρακτηριστικός επίσης είναι και ο ιστορικός διάλογος μεταξύ των δύο ανδρών όταν ο Χούι Κο, προσπαθώντας να ησυχάσει τη σκέψη του κατά τον διαλογισμό, ζήτησε από το δάσκαλο να του φέρει ηρεμία στη καρδιά του. Ο δάσκαλος Τα Μο του είπε: "Νεαρέ, δείξε μου τί σε βασανίζει και θα το κατευνάσω". Ο Χούι Κο αναρωτήθηκε: "Όσο και αν ψάχνω στη καρδιά μου δεν το βρίσκω". Τότε ο δάσκαλος είπε. "Είδες! Ήδη είναι γαλήνια, έχω κατευνάσει τη καρδιά σου".

Tweet